Oudere millennials dweepten ermee. Na de verschrikkingen van de jaren negentig was het heerlijk dat manic pixie dream-Nathalie Portman in ons leven kwam, om ons wijs te maken in de indierock. Zach Braffs regiedebuut Garden State (2004) was de belofte die zich nooit helemaal heeft waargemaakt. Een roemrijke filmcarrière bleef uit en uiteindelijk kennen we hem nog steeds vooral als 'die gozer uit Scrubs'. Maar eventjes... Heel eventjes was hij dé ster van lekker eigenzinnige arthousecomedy zonder budget-land.
Host Ruuds levenspad kruist precies met de hoogtijdagen van Braff, en dus van deze film. Met de desillusie en de wansmaak van de jaren negentig in de mond waren The Shins een verademing. Podgast en filmreviewer Len Karstens (Cinemagazine) heeft daar gelukkig geen last van, en kan de film met een nieuwere, nostalgievrije blik bekijken. Met een blaas vol azijn schuift hij maar al te graag aan, om wat zonneschijn te stelen.
Dan komen er al gauw onderwerpen voorbij zoals de moeilijk te verteren eindscène op het vliegveld, een vergelijking met Wes Anderson waarin het q-woord wel mag vallen en de vraag of je wel of niet zo gevat kunt zijn bij een eerste ontmoeting in een huisartsenpraktijk.
Steun Duimpjeworstelen op Patreon! En ontvang leuke extraatjes ^_^
Links:
Extra links: