Een witte man zijn in de jaren negentig. Dat betekent: kantoorhokjes, seksuele frustratie en vooral heel veel ontevredenheid. Dat is het beeld van heel veel films uit dat ene roemruchte jaar, 1999. Maar als er een film is die het héél erg benadrukt – de oertekst, if you will – dan is het wel American Beauty. En met vijf Oscars op de conto lijkt het erop dat het in die tijd zelf ook heel erg werd gewaardeerd dat dit punt werd gemaakt. Want wie werd er destijds niet verliefd op een plastic zakje in de wind?
In 2022 is onze blik nogal verschoven. Het blijft een goed gemaakte film over een midlifecrisis, dat moet ook filmcriticus Hedwig van Driel (o.a. Schokkend Nieuws) erkennen. Maar inhoudelijk heeft ze duidelijk haar aanmerkingen. En hoe verder Ruud is geraakt van de herkijkbeurt – de podcast moest namelijk opnieuw worden opgenomen – hoe meer hij ook zijn kanttekeningen moet plaatsen bij de inhoud van American Beauty.
Het gaat ook over de raakvlakken met de tv-serie Kevin Can Go F*** Himself, het beroep van de ouders van actrice Thora Birch en over de mate waarin het Madonna-hoercomplex een rol speelt in deze film.
Steun Duimpjeworstelen op Patreon! En ontvang leuke extraatjes ^_^
Links:
Extra links: